Tajlandia cz.2 targowe noce

Tajlandia to raj dla smakoszy. Uliczne jedzenie jest niezwykle urozmaicone i pyszne. Jakby mało było tego, że na każdym kroku można coś zjeść w wielu miejscach dodatkową atrakcją dla miłośników jedzenia są nocne targi ulicznego jedzenia. Nie jest to atrakcja turystyczna, a raczej nie jest to powód organizowania takich imprez, a raczej lokalna tradycja kupowania jedzenia na ulicy, zabierania tego do domów i wspólnych urozmaiconych posiłków. Pierwszy raz na taki targ natknęliśmy się w Sukhothai. Po całym dniu zwiedzania wieczór spędziliśmy na smakowaniu i oglądaniu setek straganów z ulicznym jedzeniem, które oferowały niezliczone liczby dań i specjałów. Szkoda, że pojemność żołądka jest ograniczona, a może właśnie to uratowało nas od totalnego przejedzenia. Oczy próbowałyby wszystkiego co widzieliśmy, jednak rozsądek i możliwości studziły zapał.

Impreza rusza jeszcze za dnia, czyli około 18. Tajowie po pracy zajeżdżają w miejsce targu i zaczyna się impreza.

Pierożki były bajecznie pyszne :)

Wszystko jest świeżutkie, szykowane na bieżąco. Tutaj pieczone są "chlebki"

Amatorzy "robali" nie należą do rzadkości

Jak impreza to impreza, można posłuchać muzyki, można potańczyć

Miseczki misternie wykonane z liści bananowca

Najedzeni w doskonałym nastroju zakończyliśmy dzień pełen wrażeń.

Tajlandia cz. 1- Sukhothai

Plany na zimowe wakacje były zupełnie inne, ale dzięki temu, że organizujemy sobie wszystko sami możemy sobie pozwolić na pełną spontaniczność i elastyczność planów.

Ponieważ bilety lotnicze do Bangkoku mieliśmy kupione wcześniej, więc zamiast w Birmie spędziliśmy wspaniałe wakacje w Tajlandii. Były one zupełnie inne niż poprzednie azjatyckie wyprawy. Spędziliśmy je bez pośpiechu, wręcz leniwie a wcale nie mniej atrakcyjnie.

Nasza przygoda z Tajlandią zaczęła się wizytą w Sukhothai. W XII – XIV wieku była to stolica Królestwa Sukhothai. Do dziś zachowały się ruiny świątyń i pałacu królewskiego.

Pięknie położony Park Archeologiczny wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO znajduje się kilka kilometrów od nowego miasta, z bardzo łatwym dojazdem. Po terenie parku najlepiej poruszać się wynajętym za grosze rowerem. Zwiedzanie na własnych nogach może okazać się zbyt męczące, bo cały kompleks jest dość rozległy.

Rowery może nie wyglądają specjalnie zachęcająco, ale przygotowane są doskonale i komfort jazdy nie pozostawia wiele do życzenia.

Ktoś kto wcześniej widział świątynie Angkoru (tak jak my) nie powinien oczekiwać równie okazałego kompleksu, ale nie rozczaruje się gdyż malownicze otoczenie, dobrze zachowane ruiny i dobrze przygotowane ścieżki powodują, że godziny spędzone na zwiedzaniu wydają się być doskonale spędzonym czasem a wrażenia są niezwykle pozytywne.

To był niezwykle pozytywny początek naszej tajskiej przygody. A postaci Buddy w różnych ujęciach działały na mnie niezwykle kojąco. 

Kanelbullar – szwedzkie bułeczki cynamonowe i cienie prowadzenia DT

Ostatnio pisałam jak trudnym elementem tymczasowania kotów jest decyzja, czy potencjalny dom stały jest tym doskonałym, który zaopiekuje się nowym członkiem rodziny najlepiej jak się da i czy będzie to opieka odpowiedzialna aż do końca. Wierzę w swoją intuicję, czasem ufam intuicji koleżanki, która jest dużo bardziej doświadczona w tej materii. Na szczęście większość wybranych przez nas domów okazuje się tymi właściwymi. Niestety czasem coś „zawodzi” :( Zawsze jest to dramat kota, niezależnie od jego usposobienia zwierzak cierpi, zupełnie nie rozumie dlaczego z ciepłego domu trafia znów w miejsce w którym nie ma swojego Człowieka, nie ma ciepłego łóżka i miłości (związujemy się z naszymi podopiecznymi, ale aby pozostać przy zdrowych zmysłach staramy się nie zakochiwać w nich bez pamięci). Kiedy taka sytuacja przytrafia się kotu, który jest szczególnie wrażliwy o delikatnej konstrukcji psychicznej serce po prostu pęka.

Tak właśnie stało się w poprzednią sobotę. Niemal bez słowa wrócił do mnie cudowny, niezwykle delikatny i kochany kot. 

Caracal po powrocie do mnie nie jadł dwa dni, siedział pod drzwiami licząc na powrót swojej „pani”, nie mruczał i nie bawił się. Serce mi pękało jak widziałam cierpienie tego wielkiego kota o złotym sercu. Nie wiem ile łez wylałam, ale wierzę, że teraz trafi w końcu na ten najlepszy z możliwych dom i nigdy już nie będzie musiał przechodzić przez rozpacz i rozczarowanie ludzkim gatunkiem.

W takich chwilach zastanawiam się czy nadaję do tej działalności, ale kiedy pomyślę o tych innych szczęśliwie wyadoptowanych podopiecznych  wiem, że mimo wszystko bilans jest na plus.

Na pocieszenie upiekłam szwedzkie bułeczki cynamonowe z tego przepisu.

Uwielbiam cynamon, kocham kardamon, żyć bez ciasta drożdżowego nie potrafię. Zatem bułeczki te jako pocieszacz sprawdziły się doskonale. Poszukałam w internecie jak zawija się takie bułeczki. Jest sporo filmików dokładnie obrazujących ten proces. Moje nie wyszły idealnie, ale zawsze mówię, że ja manualnie sprawna nie jestem i nigdy nie osiągnę sprawności takiej, która pozwoliłaby mi tworzyć dania nie tylko smaczne ale i piękne. Pocieszam się zawsze, że smak jednak jest priorytetem.

 Bułeczki upiekłam wieczorem i kilka zostało na następny dzień. Były równie pyszne. Aby nie utyć zbyt mocno podzieliłam się bułeczkami z koleżankami z pracy - to był miły akcent w poniedziałkowy poranek.

Na razie tymczasowanie zawieszone na kołku, Caracal na razie trafił do innego wspaniałego DT, walizki spakowane, jeszcze tylko na trochę jutro do pracy i fruu na zasłużone i mocno wyczekiwane zimowe wakacje. Mam nadzieję, że wrażeń będzie moc i będę mogła się nimi z Wami podzielić. 

Do zobaczenia w marcu!

Krupnik z boczniakami - ZnP*

To nie jest tak, że przestałam eksperymentować w kuchni, że nie przygotowuję żadnych nowych i interesujących potraw. Problem tkwi w dokumentacji tego co „kuchnia wydaje”. Albo gotuję i jemy to wszystko w biegu i nie ma czasu na stylizację i fotografowanie, albo jest ciemno a ja najbardziej ze wszystkiego nienawidzę fotografować w sztucznym oświetleniu, albo po prostu brakuje sił. Tym razem zmobilizowałam się. Może dlatego, że za kilka dni rozpocznie się moja kolejna przygoda w południowo – wschodniej Azji i myśl, że jak wrócę to już będzie prawie wiosna :)

Dziś zupa może nie specjalnie oryginalna czy odkrywcza, ale smaczna i stanowiąca miłą odmianę od klasyki. Boczniaki mają wspaniałą jędrną konsystencję, lekko orzechowy smak. Są ciekawą alternatywą dla suszonych grzybów leśnych, które w klasycznym krupniku mają swoje poczesne miejsce.

I znów to napiszę – kocham krupnik ugotowany dnia poprzedniego a w dzień serwowania jedynie odgrzewany. To zupa jak bigos kochająca odgrzewanie.

Krupnik z boczniakami

1 -2 marchewki

kawałek selera

1 pietruszka

¾ szklanki kaszy jęczmiennej

200 g boczniaków

1 -2 listki laurowe

3 ziarna ziela angielskiego

1 łyżka masła/ oleju

bulion mięsny/ warzywny

sól, pieprz

natka do podania

Przygotowanie zupy zaczynamy od bulionu mięsnego/warzywnego (krupnik jest jedną z nielicznych zup, które zdecydowanie lepiej smakuje na bulionie mięsnym), jeśli mamy gotowy od razu zaczynamy gotować krupnik. Do buliony wrzucić obrane i pokrojone w kostkę lub utarte na dużych oczkach tarki warzywa, listki laurowe i ziele angielskie. Warzywa gotować aż lekko zmiękną. Dodać wypłukaną kaszę jęczmienną i całość na małym ogniu gotować do miękkości. Pod koniec gotowania przygotować boczniaki. Umyć je delikatnie, pokroić w paseczki, na patelni rozgrzać tłuszcz i przesmażyć grzyby. Boczniaki dodać do zupy, całość gotować jeszcze przez 10 minut.

Zupę można podawać od razu, jednak zdecydowanie lepiej smakuje następnego dnia po odgrzaniu. Krupnik serwujemy z natką pietruszki.

Smacznego!!!

Niezwykle się cieszę na nasz zbliżający się wyjazd, na ferię barw, smaków i aromatów. Na razie cieszę się naszymi rodzimymi smakami, ale nie mogę się doczekać orientalnych dań jedzonych każdego dnia.

Mam nadzieje, że to już ostatnie ostatnie moje podrygi z zimowymi zupami. Tak wiem, do wiosny jeszcze daleko, ale ja się łudzę i bardzo czekam na nią :) 

Sezamowiec

Rozpasanie po świętach jeszcze nie minęło. Urodziny Maleństwa są tylko pretekstem do upieczenia ciasta absolutnie nie dietetycznego. Zima sprzyja takim decyzjom, krótki dzień i szybko zapadająca ciemność tylko wywołują chęć poprawienia sobie nastroju, a sezamowiec zdecydowanie jest w stanie ten nastrój poprawić.

Przepis na pewnym forum kulinarnym podała Kamila, ja z malutkimi (niemal niezauważalnymi zmianami) podaję tutaj.

Sezamowiec

ciasto:

3 szklanki mąki

250 g masła/ margaryny

¾ szklanki cukru pudru

1 łyżeczka proszku do pieczenia

5 żółtek

cukier waniliowy

masa sezamowa:

200 g sezamu

50 g masła

2 łyżki miodu

1 łyżeczka cukru pudru

masa chałwowa:

200 g chałwy

125 g masła

beza:

5 białek

¾ szklanki drobnego cukru

10 – 15 dag wiórek kokosowych

słoik dżemu (najlepiej z czarnej porzeczki, ewentualnie powideł śliwkowych)

Z podanych składników zagnieść ciasto. Podzielić je na dwie równe części.

Dwie jednakowe blaszki (jeśli nie mamy dwóch blaszek pieczemy blaty osobno na tej samej blaszce) wyłożyć papierem do pieczenia. Rozwałkować ciasto i wylepić nim blaszki.

Na patelni rozpuścić masło, miód i cukier puder, następnie dodajemy sezam i lekko podsmażamy pilnując aby sezam się nie zrumienił za mocno. Masę sezamową rozsmarowujemy na pierwszym placku surowego ciasta.

Tak przygotowane ciasto pieczemy w 180 stopniach przez ok. 30 minut.

Drugie ciasto podpiec bez niczego przez około 15 minut. W tym czasie ubić pianę, dodać cukier i ubijać aż cukier się rozpuści, na końcu dodać wiórki kokosowe.

Na podpieczonym cieście rozsmarować dżem a na niego wyłożyć masę bezową. Wstawić całość do pieca i piec około 30 – 40 minut.

Kiedy mamy upieczone oba ciasta należy przygotować masę chałwową. W tym celu rozpuścić na patelni masło, dodać chałwę, rozprowadzić ją w maśle. Powinna powstać w miarę jednolita masa. Na placek z warstwą sezamową wyłożyć lekko przestudzoną masę chałwową (nie za mocno wystudzoną bo ma ona skleić warstwy ze sobą) a na to blat z dżemem i bezą. Lekko docisnąć i pozostawić do wystygnięcia.

Smacznego!!!

Geiger skończył rok (urodził się w styczniu i zapisaliśmy Mu datę urodzin taką jak Maleństwa) więc skoro jeden jubilat załapał się na pyszne ciasto to drugiemu też coś się należało - wędka do zabawy. Tyle radości a tak niewiele potrzeba.

Piękny brzusio, prawda?????