niedziela, 31 lipca 2011

Elafonissi i chortarika sto fourno czyli zapiekanka warzywna

Wspominałam, że Kreta nie jest zatłoczona i poza nielicznymi miejscami nie mamy do czynienia z tłumami. Kilka kilometrów na południe od klasztoru Chrisoskalitisa znajduje się wyjątkowa plaża Elafonissi. Tutaj Morze Libijskie miesza się z Morzem Jońskim, a kilometry czyściutkiego piasku przyciągają bardzo licznych plażowiczów.


Tłumy ogromne, pomaga wielkość plaży aby nikt nie siedział sobie na głowie, ale już obiekty użyteczności publicznej  J są nieźle oblężone, ale zadbano o kolejkę i zacieniono ją.

Wyjątkowość tego miejsca wynika również stąd, że piasek pokryty jest szczątkami koralowców co powoduje, że piasek mieni się na różowo.

My pobrodziliśmy parę minut w płytkiej wodzie i uciekaliśmy czym prędzej z tego miejsca, skądinąd bardzo pięknego.


Na Krecie kupiłam sobie, a właściwie W. kupił mi książkę kucharską z kuchnią grecką. Jest w niej dużo smakowitych przepisów, większość bardzo łatwych do wykonania.

Na pierwszy ogień poszła zapiekanka z warzyw, czyli chortarika sto fourno, pyszna jest!

Chortarika sto fourno – zapiekanka warzywna


1 cukinia
1 mały bakłażan
2-3 ziemniaki
2 pomidory
2 cebule
1 papryka
1 marchewka
mały pęczek pietruszki
mały pęczek mięty
oliwa z oliwek
sól, pieprz
Warzywa umyć, obrać, pokroić w cienkie plastry. Naczynie żaroodporne wysmarować oliwą, układać w nim rzędami poszczególne warzywa (z wyjątkiem pomidorów, papryki i cebuli). Całość posypać solą, pieprzem i posiekanymi ziołami. Na to wysypać pokrojoną paprykę, cebulę, znów doprawić, a na koniec wszystko przykryć plastrami pomidorów. Całość polać oliwą z oliwek i skropić wodą. Wsadzić do pieca nagrzanego do 180 stopni na około 1 godzinę (tak długo, aż całość się lekko zrumieni).
Podawać jako samodzielne danie lub jako dodatek do innych dań.

Smacznego!!!

piątek, 29 lipca 2011

Monastyr Chrisoskalitisa

Na Krecie najmilej zaskoczyło nas to, że obiekty opisywane w przewodnikach są co prawda odwiedzane przez turystów, ale poza dużymi miastami i najsłynniejszymi plażami (o tym jeszcze napiszę) jest bardzo spokojnie i spotyka się nielicznych zwiedzających. Dzięki temu każdy może we własnym tempie, w ciszy i spokoju poznawać odwiedzane miejsca.
Podobnie było w Chrisoskalitisa. To założony w XVII wieku żeński klasztor pięknie położony na skalistym wzniesieniu nad brzegiem morza.


Aby dostać się do monastyru trzeba pokonać 90 schodów, wśród których jeden wykonany jest ze złota. O tym, który to stopień mogą przekonać się jedynie osoby nie będące grzesznikami. Niestety ja do nich nie należę i nie zobaczyłam złotego stopnia J
Wnętrze kościoła przykuwa uwagę pięknym ikonostasem.

Do zwiedzania udostępnione jest malutkie muzeum ikon. Szczególnie wrażenie wywarła na mnie nadpalona ikona przedstawiająca Matkę Boską z Dzieciątkiem.

Wracając z klasztoru zatrzymaliśmy się w Tawernie na obiad z widokiem na monastyr.

To był najlepszy obiad zjedzony na wyspie. Mięso w souvlaki było niezwykle aromatyczne i bardzo soczyste. Nie wiem czy kiedykolwiek uda mi się uzyskać taką soczystość chudego mięsa grillowanego na węglu.

czwartek, 28 lipca 2011

Agia Sofia i przełamywanie kulinarnych oporów

Zwiedzanie zaczęliśmy od najbliższej okolicy. No, może nie do końca najbliższej, ale postanowiliśmy pojechać w poprzek wyspy na wysokości naszej zatoki Kissamos. Jak już wspomniałam Kreta jest niezwykle górzysta, tak więc aby dotrzeć na południowy brzeg należy pokonać wysokie góry, gdzie można zachwyciać się malutkimi wioskami, kościółkami ukrytymi wśród gór i gajów oliwnych,


ale prawdziwą perełką jest jaskinia Agia Sofia wraz z kapliczką. Docieramy do niej podążając wzdłuż wąwozu Topoli. Musimy pokonać sporo schodów, częściowo zacienionych dużymi figowcami.

Jaskinia ma około 70 metrów średnicy i 20 metrów wysokości. Można podziwiać liczne stalaktyty i stalagmity. Badania naukowe dowodzą, że człowiek wykorzystywał to miejsce już w okresie neolitu.

W jaskini jest znajduje się maleńka kapliczka. W Boże Narodzenie docierają do niej kreteńczycy i świętują narodziny Chrystusa.


Tego samego dnia przełamałam swój absolutny sprzeciw wobec krewetek. W. zamówił sobie porcję tych skorupiaków, przemogłam swój opór i spróbowałam.

Muszę przyznać, że nawet mi smakowała. Jadłam też kalmary, ośmiorniczki i wszystko było całkiem, całkiem dobre J Może kiedyś sama zamówię owoce morza????


środa, 27 lipca 2011

Moje greckie a właściwie kreteńskie wakacje

Jak wszystko co dobre, moje kreteńskie wakacje się skończyły. Podróż na Kretę odbyła się planowo, nie licząc turbulencji, które towarzyszyły nam przez całą drogę. Nie powiem abym była uszczęśliwiona, bo boję się latać. Na koniec pilot posadził samolot na pasie startowym z takim łomotem, że serce ze strachu podskoczyło mi do gardła. Wyspa powitała nas piękną i bardzo gorącą pogodą oraz strajkującymi taksówkarzami, którzy zablokowali lotnisko. Efekt był taki, że w pełnym słońcu z bagażami musieliśmy dojść około pół kilometra do autobusów transferowych. Całe lotnisko było już pozbawione wózków bagażowych. Moja walizka ma sprawne kółeczka, więc było ok. ale W. tak dobrze nie miał. Na szczęście miewam dobre pomysły i moja walizka służyła za wózek dla walizki W. Do hotelu dotarliśmy po kilku godzinach, było już całkowicie ciemno więc nie potrafiliśmy ocenić miejsca naszych wakacji.
Rano okazało się, że nasz hotel mieści się na plaży, tak więc posiłki jadaliśmy w niezwykle atrakcyjnej scenerii.

Nie bez powodu napisałam, że transfer trwał kilka godzin. Kreta to duża wyspa. Ma ona 260 kilometrów długości. O wielkości niech też świadczy fakt, że wynajęliśmy samochód na 3 dni, przejechaliśmy 550 kilometrów a udało nam się zobaczyć ledwo zachodni kawałeczek wyspy. Kreta jest niezwykle górzysta, najwyższy szczyt ma 2 453 m.n.p.m., wszędzie można spotkać rozpadliny i wąwozy. Są one niezwykle malownicze, ale powodują, że poruszanie się po wyspie jest utrudnione.



Plaża przy hotelu była malutka ale dzięki temu bardzo kameralna. Spędziliśmy na niej trochę czasu, nie żałując sobie morskich kąpieli.

Plaża nie była naszym głównym celem podróży, ale i odpoczynek był nam niezwykle potrzebny. Dzięki temu zebraliśmy siły na zwiedzanie, a własciwie na włóczenie się po Krecie, która nas zauroczyła i chcemy na nią jeszcze kiedyś wrócić aby odkryć resztę wyspy.
Mam nadzieję, że te otwarte drzwi zaproszą wszystkich na relację z naszych wycieczek po wyspie.

wtorek, 19 lipca 2011

Aromatyczny dżem śliwkowy i przerwa na przepakowanie walizki

Terapia manualna, do tego silne leki pozwoliły abyśmy z W. pojechali na lekko przedłużony weekend w górach. Wybrałam czeski Harrachov na naszą bazę wypadową. Mieszkaliśmy w niezwykle sympatycznym i komfortowym pensjonacie z widokiem na skocznię narciarską. Było wspaniale, zwłaszcza, że W. poczuł się na tyle dobrze, że mogliśmy iść w góry. Pogoda też nam dopisała. Fajnie było wejść na Szrenicę, choć od czeskiej strony szlak jest bardzo łagodny, jak to zwykle bywa z południowymi stokami.

 
 Szlaki w Czechach znakowane są inaczej niż u nas. Nie podaje się tam odległości w czasie potrzebnym na przejście trasy ale w kilometrach. Ma to swoje plusy i minusy. Niestety trudno określić stopień trudności trasy, ale wiemy ile kilometrów mamy w nogach.


Różnicę też widać w schroniskach. U nas niestety ciągle królują puszki z napojami, do tego plastikowe kubki (niestety potem często spotykane w pobliskiej kosówce) a Czesi swoim gościom podają napoje w szklankach i nikomu nie przyjdzie do głowy wyrzucać czegokolwiek do lasu.



Wczoraj wróciliśmy i pierwsze co zobaczyłam to dojrzałe śliwki na drzewie u moich sąsiadów. Mam ich zgodę na dowolne korzystanie z tych boskich owoców. Nic innego mi nie pozostało jak zerwać porcję śliwek i ugotować dżem, pakowanie przecież może poczekać.

Dżem śliwkowy z rumem


Składniki:
2 kg śliwek bez pestek
0,7 – 1 kg cukru (ja wolę mniejszą ilość cukru)
sok z 1 cytryny
½ łyżeczki mielonych goździków
1 ziarno tonki (opcjonalnie)
100 ml białego rumu
naturalne pektyny (opcjonalnie)

Śliwki pokroić na mniejsze kawałki, zasypać cukrem, dodać sok z cytryny i zostawić na 1 godzinę. Kiedy owoce puszczą sok dodać przyprawy (zamiast tonki można dodać ziarenka z 1 laski wanilii) i połowę rumu. Całość gotować tak długo aż uzyskamy pożądaną konsystencję lub po ½ godzinie gotowania dodać pektynę bardzo dokładnie wymieszać, dodać pozostałą część rumu, ponownie zagotować i zamykać na gorąco w wyparzonych słoikach. Zakręcić słoiki bardzo dokładnie i odstawić do wystygnięcia odwrócone do góry nogami.
Smacznego!

I to tyle w trakcie przepakowywania walizki, z wyjazdu w góry na wyjazd na Kretę.
Do zobaczenia wkrótce.

środa, 13 lipca 2011

Plany wzięły w łeb :(

Plany o których pisałam TUTAJ niestety wziłęy w łeb. Remont z poślizgiem, ale się skończył, urlop jest, środki na wakacje również, ale.... mąż znów ma problem z kręgosłupem i niestety nie jest w stanie jechać samochodem 2000 kilometrów w jedną stronę. Trochę mi szkoda tej Francji, win, winnic i pysznych serów, ale na sytuacje zdrowotne nie mamy wpływu. Na szczęście należymy do osób, które nie marudzą, nie rozpaczają tylko szybko podejmują decyzje. Wiemy czego chcemy i dlatego już mamy zaplanowane wakacje, które zaczęły się dzisiaj :) Najpierw na 4 dni jedziemy pospacerować po czeskich górach, a potem lecimy na tydzień na Kretę.

Nigdy nie byliśmy na Krecie, a słyszeliśmy wiele dobrego o tej wyspie więc jestem pewna, że to również będą udane wakacje. Greckie jedzenie bardzo mi smakowało kiedy byliśmy na Rodos, więc i kulinarnie sobie poszalejemy.


Do zobaczenia za dwa tygodnie!

piątek, 8 lipca 2011

Kataklizm remontowy

Na własne życzenie zafundowałam sobie kataklizm remontowy. Nie, wcale nie marudzę, cieszę się bardzo z zachodzących zmian, ale prace miały trwać najwyżej 3 dni a wygląda na to, że potrwają 6 teraz i jeszcze trochę późną jesienią, bo wymyśliłam sobie kolejne udoskonalenia remontowanego przedpokoju. Nie byłoby w tym nic strasznego gdyby nie fakt, że w czwartek wyjeżdżamy na wakacje a posprzątanie tego bałaganu poremontowego to praca na co najmniej tydzień. Wniosek jest tylko jeden Maleństwo będzie żyło w bałaganie, a ja po powrocie z wojaży mam co robić.

Panowie dziś gipsowali ściany i teraz trzymam mocno zaciśnięte kciuki aby nie spadł deszcz bo inaczej nie uda się jutro wyszlifować ścian i ich zagruntować przed malowaniem.
Proszę trzymajcie kciuki ze mną za pomyślne zakończenie remontu.

niedziela, 3 lipca 2011

Uwielbiam ciasta z owocami

Ciasta z owocami to jedne z moich ulubionych. Mogą być biszkoptowe, piaskowe a najlepiej aby były to ciasta kruche. Nigdy nie mogę się doczekać pierwszego rabarbaru bo to on rozpoczyna sezon ciast z owocami. Po rabarbarze najwspanialszym dodatkiem, w moim przekonaniu, jest agrest i czarna porzeczka. Słodkie ciasto fantastycznie kontrasuje z kwaśnym agrestem, a aromat czarnych porzeczek powoduje, że całość jest wyjątkowo pyszna.


Kruche ciasto z owocami

Składniki:
4 szklanki mąki
2 szklanki cukru
1/2 łyżeczki proszku do pieczenia
250 g masła lub margaryny
3-4 łyżek smalcu
2 jajka
4 łyżki kwaśnej gęstej śmietany

owoce jakie kto lubi, 4 łyżki bułki tartej, ewentualnie cukier do owoców

Składniki ciasta zagnieść, podzielić na dwie części. Połowę rozwałkować i wyłożyć nią blaszkę, ciasto nakłuć, posypać 2 łyżkami bułki tartej. Na tak przygotowane ciasto wysypać przygotowane owoce (umyte, wypestkowane lub odszypułkowane w zależności od rodzaju owoców). Jeśli owoce należą do mocno kwaśnych to można posypać je 2 łyżkami cukru, ale nie jest to konieczne, za to należy je posypać kolejnymi 2 łyżkami bułki tartej (zapobiegnie ona rozmiękczeniu ciasta pod owocami, bo wchłonie sok jaki puszczą owoce podczas pieczenia). Na to wyłożyć wywałkowaną drugą część ciasta i również należy ją ponakłuwać. Ciasto piec około 1 godziny w temperaturze 180 stopni. Po wyjęciu posypać cukrem pudrem. Można podawać od razu na ciepło, albo poczekać aż wystygnie.
Smacznego!!!!


piątek, 1 lipca 2011

Najwyższy czas zaplanować wakacje :)

Zostały już tylko dwa tygodnie do wyjazdu na wakacje, a ja na razie mam tylko ogólny zarys naszej wyprawy. Pomysł zrodził się jeszcze zimą, ale do tej pory nie miałam jeszcze specjalnie okazji na dopracowanie szczegółów. Pogoda wczoraj się popsuła, wiec już nic mnie nie rozpraszało i zabrałam się za szczegółowe planowanie.


Główny temat tegorocznej wyprawy to „Nasze ulubione wina Francji i zamki Katarów”. Oba tematy bardzo łatwo pogodzić, gdyż szczególnie upodobaliśmy sobie wina pochodzące z Langwedocji, takie jak Cahors, Corbieres, Fitou czy Bergerac a tam właśnie Katarowie mieli swoje siedziby. Nie pozostaje mi nic innego jak dokładnie przestudiować przewodniki, zaznaczyć na mapach najważniejsze punkty zwiedzania i rozplanować ile dni w jakim miejscu pozostać. Oczywiście nie będziemy mieć programu rozpisanego na dni i godziny, jak to ma miejsce w przypadku zorganizowanych wyjazdów, gdyż bardzo lubimy pewną spontaniczność i nieprzewidywalność. Plany są jednak bardzo bogate. Poza zamkami Katarów, w Langwedocji jest ogromna liczba mniejszych i większych średniowiecznych opactw, romańskich kościołów, gotyckich katedr. Nie będziemy tam po raz pierwszy i dlatego pominiemy w swoich planach miejsca dobrze już nam znane takie jak Carcassonne, Jaskinie Lascaux czy wybrzeże morza Śródziemnego, za to skupimy się na małych miasteczkach pełnych uroku francuskiej prowincji. Kiedy zabytków i degustacji win będziemy mieli dosyć chcemy zorganizować sobie spływ kajakowy rzeką Dordogne, oraz jakieś wycieczki rowerowe. Co nam z tych planów wyjdzie okaże się już za dwa tygodnie. Na razie jedynie orientacyjnie zaplanowałam dwa pierwsze miejsca noclegowe. Jedno na trasie tranzytu do Langwedocji, a drugie już na miejscu jako pierwszą bazę wypadową. Oczywiście jak zawsze nocować będziemy w naszym własnym „domku”, który daje nam nieograniczoną swobodę podróżowania po Europie. Nic nie mamy zarezerwowanego i dlatego zawsze możemy zmodyfikować program wakacji. Kocham tę swobodę!


A i jeszcze jeden niecny plan chodzi nam po głowie, wracając planujemy odwiedzić niezwykle ciekawe miasto (jaszcze go nie znamy) i wypić tam kawę w przemiłym towarzystwie. Lozanna znalazła się na trasie drogi powrotnej.