Pożegnanie Malusi

Kiedy podejmowałam decyzję o tym, że w piwnicy będę prowadzić „szpitalik” dla kocich bied nie brałam pod uwagę możliwości, że któryś z moich podopiecznych tak bardzo skradnie moje serce jak Malusia. Wydawało mi się, że potrafię oddzielić emocje i działać skutecznie. Oczywiście zdawałam sobie sprawę, że jedne koty będę lubić bardziej inne mniej, że będą takie, które zapadną w pamięć na zawsze a inne w dniu powrotu w swoje środowisko znikną z mojej świadomości. I tak też przez cały czas prowadzenia „szpitalika” było z jednym wyjątkiem – Malusi. Może dlatego, że była pierwszym moim chorym podopiecznym (wcześniej były tylko kotki na rekonwalescencji po zabiegu sterylizacji), może dlatego, że była tak strasznym i przerażającym kłębkiem nieszczęścia, a może po prostu dlatego, że była koteczką wyjątkową.

Filigranowa, delikatna, płochliwa ale posiadająca wielkie serce, o oczach wyrażających wszystkie możliwe emocje – strach, miłość, zaniepokojenie i spokój.  Dacie wiarę, że mimo wielu zabiegów jakim musiała być poddana przy pierwszym leczeniu jak i teraz nigdy nie walczyła z człowiekiem, poddawała się z przestrachem, ale i nieśmiałą ufnością.

Niestety niewydolność nerek i mocznica zmiotła Malusię w błyskawicznym tempie. Nie było żadnych sygnałów, że w tym malutkim ciałku toczy się jakakolwiek choroba, aż do momentu kiedy po prostu jak zepsuty mechanizm przestała funkcjonować - z dnia na dzień. Próbowaliśmy walczyć wraz z nieocenionym Panem Doktorem, jednak w momencie kiedy uznaliśmy, że dalsza terapia jest nie tylko bezcelowa, ale i przynoszącą Malusi tylko niepotrzebne cierpienie podjęłam niezwykle trudną decyzję o uśpieniu.

Wczoraj w moich ramionach powolutku zasypiała Malusia.

Dziś rano zupełnie nie mogłam połapać się dlaczego nie muszę z samego rana biec do piwnicy aby zająć się Malusią. Nie tylko posprzątać kuwetę czy dać jeść, ale przede wszystkim „pogadać” z kotem, wymiziać, wydrapać za uszkiem.

Po ogródku Heniek – kot amant Malusi, chodzi i szuka swojej ukochanej, niestety już Jej nie spotka.

Malusiu nie wiem czy zrobiłam dla Ciebie wszystko co mogłam, ale jedno wiedziałaś na pewno – kochałam Cię tak samo mocno jak Bunię czy Filonkę i bardzo mi brakuje Twojego kostropatego noska i szczurkowatego ogonka.

Czy zamknę mój „szpital”?

Nie, ale potrzebuję trochę czasu na to, aby dojść do siebie po stracie, przecież trzeba dawać szansę wszystkim bezdomnym kotom na pomoc w czasie dla nich najtrudniejszym – czasie choroby.