W ostatnią niedzielę świętowaliśmy rocznicę ślubu, nie jest okrągła ale bliska już srebrnego wesela (kiedy i jak te wszystkie lata minęły????) a także moje urodziny, a te są dwukrotnością rocznicy ;) Nie była to wielka impreza, wręcz przeciwnie. Spędziliśmy ten dzień tylko w rodzinnym gronie. Bardzo lubię takie niedziele, niespieszne biesiadowanie, dobre jedzenie, dobre wino i rozmowy, na które w tygodniu zawsze jest zbyt mało czasu.

Menu było tematyczne i obejmowało kuchnię rosyjską.

Bliny gryczane

1 ¾ szklanki mąki gryczanej

¼ szklanki mąki pszennej

20 g świeżych drożdży

2 jajka

2 łyżeczki cukru

1 szklanka ciepłego mleka

sól

Drożdże rozprowadzić w kilku łyżkach ciepłej wody, dodać cukier i odrobinę mąki gryczanej. Wszystko wymieszać i pozostawić pod przykryciem na kilkanaście minut, aż drożdże się ruszą. Następnie dodać jajka, wyrabiając cały czas dodawać naprzemiennie mleko i oba rodzaje mąk. Powinno powstać lejące ciasto, ale gęściejsze od naleśnikowego. Posolić do smaku, wymieszać i odstawić do wyrośnięcia.

Wyrośnięte ciasto delikatnie (ciasto nie powinno za mocno opaść) nakładać łyżką na rozgrzaną patelnię posmarowaną rozpuszczonym masłem. Smażyć z obu stron i odkładać w ciepłe miejsce. Po usmażeniu wszystkich podawać z różnymi dodatkami, np. kwaśną śmietaną, kawiorem.

Smacznego!!!

Podałam dwa rodzaje dodatków: puszysty serek jedynie lekko posolony a do tego wędzonego łososia, koperek i cytrynę, oraz sałatkę śledziową (drobniutko pokrojone matjasy w oleju, posiekana cebulka i kiszone ogórki) i kwaśną śmietanę. Obie wersje bardzo nam smakowały.

Bliny wyszły bardzo delikatne, puszyste o lekko orzechowo-słodkawym smaku. Po prostu pyszne, zwłaszcza dla nas bo jesteśmy wielkimi miłośnikami mąki gryczanej i kaszy gryczanej (może z wyjątkiem W., który mąkę bardzo lubi w potrawach a kaszę toleruje). Nie wiem czemu zawsze wydawało mi się, że to niezwykle skomplikowane i pracochłonne danie, ale wcale tak nie jest. Owszem, trzeba czekać na urośnięcie ciasta ale pracy jest tyle co samo smażenie blinów.

Obiad jedliśmy w ogrodzie i cały czas asystowała nam nasze ukochane footro, ale czas jaki spędziliśmy przy stole zmęczyło biedaczkę, która nie zważając na niewygodę zasnęła na twardym.