Prażonki mojej Babci

Dzisiejsze danie jest proste i banalne, ale z pięknymi wspomnieniami i swoją regionalną historią.

Dzieciństwo, chyba każdy, w jakiś sposób kojarzy z dziadkami. Ja niestety nie miałam wiele szczęścia w tej materii. Urodziłam się kiedy moi rodzice nie należeli już do młodzieniaszków, a ich rodzice w większości już nie żyli i to od dłuższego czasu. Na pocieszenie została mi jedna Babcia - Mama mojej Mamy. Niestety nie cieszyłam się Nią zbyt długo, bo zmarła zanim skończyłam 8 lat. Mimo to doskonale pamiętam wakacje spędzane u Niej w Zawierciu, a także zimy, które Babcia spędzała u nas w domu. Pamiętam kilka dań, które niemal wszystkie zniknęły wraz z Babcią. Jednak była jedna potrawa, która pozostała po Babci. To prażonki. O pochodzeniu i oryginalnej recepturze można poczytać tutaj 

Ponieważ trudno pogodzić miasto z kociołkiem, Babcia miała swoją piekarnikową wersję prażonkek. W Zawierciu Babcia miała kuchnię węglową i tam w piekarniku prażonki dochodziły przez wiele godzin. Ja, często idę na skróty i korzystam z patelni, smażąc danie odpowiednio długo na małym ogniu. Tutaj jednak pokażę Wam wersję babciną.

Prażonki

1 ½ kg ziemniaków ugotowanych (najlepiej poprzedniego dnia)

30 dag dobrej kiełbasy (np. śląskiej)

2 duże cebule

20 dag wędzonego boczku w cienkich plasterkach

1 łyżka smalcu ze skwarkami

sól, pieprz

Naczynie żaroodporne wyłożyć plastrami wędzonego boczku. Ziemniaki pokroić w niezbyt cienkie plastry. Cebule obrać i pokroić w piórka, a kiełbasę w plasterki. Układać warstwami: ziemniaki, cebulę, kiełbasę w naczyniu wyłożonym boczkiem. Każdą z warstw obficie pieprzyć, a cebulę i ziemniaki dodatkowo delikatnie solić. Ostatnią warstwą mają być ziemniaki. Na ziemniakach rozłożyć w małych kupkach smalec ze skwarkami. Naczynie szczelnie zakryć (np. owinąć w folię aluminiową) i wstawić do piekarnika rozgrzanego do 190 stopni na około 1 ½ godziny. Jeśli po tym czasie danie nie jest wystarczająco zrumienione odkryć i dopiec przez kolejne 15 minut.

Podawać koniecznie ze zsiadłym mlekiem lub kefirem

Smacznego!!!

Moje danie niestety nie miało szansy spędzić wystarczająco dużo czasu w piekarniki i nie osiągnęłam ulubionego stopnia przyrumienienia, ale niedoczas dopada każdego z nas ;)

 A w ramach szukania korzeni pojechałam ostatnio do Zawiercia i odnalazłam dom, w którym mieszkała moja Babcia. 

Zagadnięta przeze mnie kobieta dokładnie potwierdziła moje wspomnienia. Doskonale pamiętam, które mieszkanie zajmowała Babcia i jak ono wtedy wyglądało. Magią wydawało mi się wtedy gotowanie na kuchni węglowej z fajerkami. Pamiętam ile problemu sprawiało Babci przynoszenie węgla do mieszkania na drugim piętrze. Często młodzi sąsiedzi pomagali w dźwiganiu wiadra. Ale najwspanialszym wspomnieniem były wizyty u jednej z sąsiadek, która miała niezwykle rozpieszczonego pekińczyka. To była jedyna okazja do zabawy ze zwierzątkiem bo w domu niestety nie mogłam mieć ani pieska ani kotka. Do dziś pamiętam kąpiel psiaka, który panicznie bał się wody. Aby w ogóle dał się wsadzić do miski z ciepłą wodą (w mieszkaniu nie było łazienki a jedynie kran z zimną wodą) trzeba było go przekupić smakołykami. W jego wypadku były to żółtka surowych jaj. Wylizywał je szorstkim języczkiem z palca. 

Ech, to były piękne czasy....