Szop pracz – smaczny??? „Życie jak w Tochigi” – recenzja subiektywna

Jak wiele wiemy o codziennym życiu na japońskiej prowincji? Ile stereotypów o Japonii i Japończykach mamy wdrukowanych w nasze przekonania? Jak odbierani i jak traktowani są obcokrajowcy w Kraju Kwitnącej Wiśni? Muszę przyznać uczciwie, że nic nie wiedziałam na ten temat. W ogóle Japonia w mojej świadomości jako interesujące miejsce na Ziemi pojawiła się dopiero po poznaniu Pani Małgosi, o czym pisałam tutaj i tutaj. Jak widać było to stosunkowo niedawno. Wcześniej kojarzyłam ten kraj wyłącznie z Szogunami, niezwykle mocno rozwiniętą technologią i rzeszami Japończyków gremialnie zwiedzających Europę, fotografującymi wszystko co popadnie.

Kiedy zobaczyłam w księgarni książkę Anny Ikedy „Życie jak w Tochigi. Na japońskiej prowincji” i przeczytałam słowa wstępu napisane przez autorkę wiedziałam, że muszę ją przeczytać i będzie to wspaniała przygoda z innym światem. Intuicja mnie nie zawiodła. Czytając, a raczej pochłaniając kolejne strony na zmianę przecierałam ze zdumienia oczy, albo wybuchałam gromkim śmiechem, niejednokrotnie ryczałam ze śmiechu równocześnie przecierając oczy. Wiele fragmentów czytałam wielokrotnie, moi Panowie często pytali co mnie tak bardzo rozbawiło. Po chwili śmialiśmy się już razem po głośnym odczytaniu kolejnej strony. 

Co najbardziej mnie rozbawiło?

Apokaliptyczna ;) wizja ewakuacji w czasie silnego trzęsienia Ziemi. Tu już nie śmiałam się, ale ryczałam ze śmiechu aż rozbolał mnie brzuch.

Nawet teraz kiedy lekturę mam już za sobą wielokrotnie zaglądałam do książki, choćby po to aby ponownie popatrzeć na wspaniałe zdjęcia, doskonale dobrane do wartko płynącej opowieści o odmienności kulturowej, codziennych zmaganiach z prozą życia (na przykład brakiem centralnego ogrzewania przy całkiem mroźnych zimach), o zadziwiających czasem świętach ale przede wszystkim o mentalności Japończyków. Jako miłośniczka kulinariów z wielkim zainteresowaniem czytałam o tradycyjnych daniach jak i o mniej typowych smakołykach. Podobnie jak autorkę zaskoczył mnie fakt, ze szopy pracze (skądinąd śliczne i sympatyczne dla mnie zwierzaki) mogą stanowić posiłek. Nie ma tu zadęcia, nie ma krytykanctwa, za to znaleźć można sporo ciepłej sympatii do Kraju Kwitnącej Wiśni i Jego Mieszkańców wypływającej z niemal każdego wiersza .

Generalnie, jeśli lubicie czytać o życiu innych,  bawi Was spojrzenie na świat z przymrużeniem oka i nie straszne są Wam „dziwności” japońskiego świata, koniecznie przeczytajcie książkę Anny Ikedy.