Afrykańska odyseja

Dziś zupełnie niekulinarnie, wręcz przeciwnie, o głodzie, pragnieniu, niemożliwości zaspokojenia elementarnych potrzeb. O ludziach bez przyszłości, z niezwykle trudną przeszłością, o beznadziei i porażce. Porażce ludzi białych, ale i rdzennych mieszkańców Afryki, którzy nie potrafili wykorzystać tego co oferuje im ich własny kontynent.

Po powrocie z Wysp Zielonego Przylądka trafiła w moje ręce książka niemieckiego dziennikarza, który próbuje bez zbędnego moralizatorstwa i literacko pięknej retoryki pokazać dzisiejsze oblicze Afryki Zachodniej. Przemierza wraz z Johnem Ampanem, uchodźcą z Ghany, drogę jaką ten ostatni przebył czternaście lat wcześniej aby swoje życie toczyć w wyśnionej i wymarzonej Europie. Pokonanie blisko 6000 tysięcy kilometrów, przez pustynne i często bardzo nieprzyjazne kraje, nawet dla Europejczyka z pełnym portfelem może być niezłym wyzwaniem, a co dopiero dla emigrantów na każdym kroku ściganych, oszukiwanych, okradanych. Nikt nie potrafi odpowiedzieć na pytanie jak wielu z tych co wyruszyło do Raju straciło życie, za sprawą głodu, chorób, pragnienia czy tonąc w wodach dzielących Afrykę od wymarzonej Europy. 

Droga, jaką przebyli autor z Johnem naznaczona jest historiami ludzi, którzy tak jak John próbowali dostać się do Europy, którym czasem się udawało, częściej jednak kończyło beznadzieją lub po prostu śmiercią. 

Nie pochłonęłam tej książki jednym tchem. Nie byłam w stanie. Z jednej strony ciągnęła mnie jak magnes z drugiej, po kilku stronach lektury dołowała tak, że nie mogłam czytać dalej. Jak to możliwe, że w XXI wieku nikt nie potrafi znaleźć skutecznego lekarstwa na sytuację panującą na Czarnym Lądzie. Jak to możliwe, że tak ogromna pomoc płynąca z krajów rozwiniętych nie poprawia nawet w najmniejszym stopniu sytuacji w Afryce? 

Pozwolę sobie zacytować fragment książki, który jest kwintesencją tego co można o tym kontynencie powiedzieć:

"Afryka? Zacofana i tępa, zgięta wpół i usłużna, brudna i prymitywna - nazbyt często właśnie tak widzi się ten kontynent. I tak opisuje. I w ten sposób traktuje. Już samo utrzymywanie kolonii europejskie państwa uzasadniały rzekomą niezdolność Afryki do samodzielnego rządzenia. Po czterech stuleciach, gdy zyski ciągnęli z niego wyłącznie inni, kontynent afrykański był rozdarty i zhańbiony. Dlatego też naprawdę nikt nie powinien być zaskoczony, że ten autodestrukcyjny kontynent w epoce globalizacji i wysokich technologii nie dotrzymuje innym kroku. (...) 

Oczywiście dzisiejsze afrykańskie problemy wiążą się w tym samym stopniu z niewolnictwem z minionej epoki, co z korupcją, przemocą i brakiem kompetencji afrykańskich elit. Ale inne społeczeństwa też nie od razu stosowały zasadę równości wobec prawa, nie od razu były obywatelskie i postępowe - rozwijały się przecież przez całe stulecia. Dzisiaj mają własną tożsamość, są pewne siebie, świadome własnych zamiarów i siły. Afryka tego wszystkiego nie ma. Jest jak sparaliżowana, bo leżała na ziemi skuta łańcuchami, gdy inni gotowali się do startu, aby rozpocząć bieg do nowoczesności."

Z tym zostawię Was, może ktoś sięgnie po książkę i sam przekona się czy nie urodziliśmy się w czepku mając w dowodzie wpisane miejsce urodzenia Polska, mając białą skórę i wodę w kranie?