Warto marzyć

Pamiętacie jak pisałam o moim największym marzeniu? Jeśli nie to zajrzyjcie tutaj.

Przeczytacie tam też całą historię Malusi, ale winna jestem ciągu dalszego losów tej wyjątkowej koteczki.

Kiedy było już wiadomo, że trzeba coś zrobić aby Malusia nie wróciła na ulicę (po tak ciężkiej chorobie nieludzkie by było i skrajnie niodpowiedzialne) zaczęłam intensywnie myśleć co zrobić z tą wrażliwą i płochliwą koteczką. 

W pierwszej kolejności pomyślałam o Ance Wrocławiance. Napisałam do Niej maila, niestety Anka nie mogła zająć się Malusią. 

Fundacja Kocie Życie rozpoczęła działania w kierunku znalezienia domu tymczasowego, niestety wiem, że ostatnio był spory zastój w kocich adopcjach więc brakowało miejsc w domach tymczasowych współpracujących z Fundacją. Nie traciłam nadziei, ale z coraz większą trwogą myślałam co będzie jeśli sytuacja się nie zmieni. Nie mogę przecież w nieskończoność trzymać Malusi zamkniętej w nieogrzewanej piwnicy. I jakby z nieba spadł mi mail od Anki, że ma miejsce dla Malusi i jest gotowa ją przyjąć do siebie. Początkowo trudno było mi uwierzyć w swoje szczęście, potem kiedy ustaliłyśmy, że dla bezpieczeństwa Malusi i stada  mieszkającego w DT trzeba zaszczepić koteczkę i jeszcze tydzień przetrzymać u mnie aby nabrała odporności, cały czas trzymałam kciuki aby nic się nie wydarzyło co mogłoby zmienić zaplanowane przekazanie Malusi.

Aż nadszedł ten dzień.

Zapakowałam Malusię do transporterka, potem do samochodu. Cała drogę do Anki Malusia popiskiwała, a ja miałam wielką gulę w gardle. Cały czas powtarzałam sobie, że nic lepszego nie mogło się zdarzyć, ale smutek i tęsknota pochłonęły mnie doszczętnie.

Chyba nie dziwicie się temu? Dwa miesiące opiekowałam się każdego dnia tą wyjątkową koteczką, pokochałam ją całym sercem. Niestety nie mogę zatrzymać Malusi w domu, tym bardziej, że Bunia nadal z ledwością toleruje obecność Filonki, poza tym nie wiem czy nie doszłoby do eskalacji wrogości zwłaszcza w stosunku do Malusi, a ta ostatnia potrzebuje spokoju i cierpliwości.

Zanim Malusia zastała w swoim nowym królestwie żegnałam się z Nią długo i boleśnie dla mnie, a i Ona chyba wiedziała, że nasze drogi się rozchodzą. Kiedy wzięłam Ją na kolana mruczała, ale wtuliła pyszczek w moją pachę i trwała tak przytulona, mocno spięta.

Potem na pocieszenie mogłam poznać Romea i Juliana – żadne inne imiona do tej dwójki nie pasują lepiej, Amisia jak balsam na serce pozwoliła się pogłaskać i drapać pod bródką.

Droga powrotna do domu była bardzo trudna, bo prowadzenie samochodu kiedy łzy zalewają oczy łatwe nie jest, ale dałam radę. Potem już tylko czekałam na wieści o tym jak Malusia aklimatyzuje się w nowym domku.

Moje marzenie się spełniło, choć w pełni będę najszczęśliwszą osobą na świecie kiedy Malusia zamieszka już w domku stałym, który otoczy Ją opieką i miłością, ale wiem, że to co stało się teraz daje niemal gwarancję spełnienia tego marzenia do końca.

JESTEM SZCZĘŚLIWA!!!

DZIĘKUJĘ!!!