Średniowieczny jarmark w wydaniu duńskim

Miałam w czwartek napisać kolejny post o duńskich wakacjach. W. służbowo bawił w Bieszczadach, a Maleństwo wyjeżdżało na żaglówkę. Czyli obiadu nie gotuję a i czas mam wyłącznie dla siebie. Niestety życie lubi płatać nam czasem niemiłe niespodzianki. Po dwóch – trzech godzinach od wyjścia Maleństwa z domu mój telefon rozszalał się. Maleństwo dobijało się. Kiedy odebrałam siadłam z wrażenia. Okazało się, że mieli wypadek, tir w nich wjechał. Całe szczęście, że zadzwoniło samo Maleństwo bo już z głosu wiedziałam, że raczej nic im (jechał z kolegą) się nie stało, więc wielgachny głaz spadł mi z serca. Jednak zamiast siedzieć w fotelu, raczyć się czym dobrym i pisać post musiałam pokonać 100 kilometrów aby odebrać syna i Jego kolegę, bo samochód został ściągnięty przez lawetę, ale Oni nie za bardzo mieli jak się zabrać. Tym sposobem czwartek był bardzo upojnym dniem i wieczorem po powrocie do domu padłam jak kawka. Piątek niby był spokojniejszy, ale okazało się, że adrenalina puściła i Maleństwo uskarża się na ból szyi. No to dawaj wysyłać dorosłego chłopa na pogotowie. Na szczęście nie wykryto nic poważnego, ale wakacyjne plany Maleństwa legły w gruzach – miał za tydzień tym samochodem jechać na Bałkany no i trzeba w kołnierzu ortopedycznym trochę pochodzić. Samochód skasowany, możliwości wyjazdu na razie brak, a rodzice wrócili wypoczęci i zrelaksowani – smutno mi i przykro, że tylko my wakacjowaliśmy. A równocześnie jestem najszczęśliwszą matką na świecie bo mój Syn wyszedł z tego wypadku niemal bez szwanku a i Jego koledze nic nie jest.

Dlatego ten post dedykuję Maleństwu, które swego czasu należało do Bractwa Rycerskiego i było zafascynowane takimi imprezami (co prawda w ramach treningu dostało kiedyś drągiem w nos, który mu  przy okazji złamano).

Nie wiem czy to duńska specjalność, ale drugi raz byliśmy w Danii i drugi raz trafiliśmy na jarmark średniowieczny, o pierwszym pisałam tutaj.

Imprezy przygotowane perfekcyjne i wyraźnie widać, że uczestnicy doskonale się bawią, wcale nie gorzej od własnych dzieci, które mają szansę zaznać biegania na boso, spania w namiotach i przebierania się. Trochę im zazdroszczę, bo pamiętam, że sama uwielbiałam takie przebieranki kiedy jeździłam na obozy harcerskie, czy kiedy sama prowadziłam kolonie zuchowe. Jednak duńska dbałość o szczegóły po prostu powala mnie na każdym kroku.

Sama bardzo chętnie na tydzień przebrałabym się w szaty białogłowy i pożyła w ten sposób.

I jeszcze jedno. Jedliśmy tam pyszny krupnik i smażone ryby oraz naleśniki - cena dań i napoi więcej niż przyjazna dla odwiedzających. Wychodzi się tam z założenia, że ludzie mają się dobrze bawić i chcieć znów wrócić, bo to da większe zyski niż postawienie cen zaporowych, aby goście pamiętali tylko jak bardzo zostali złupieni przez średniowiecznych łotrów.