Impresja warszawska

Odwiedziłam Warszawę, która powitała mnie niemal radośnie, a przynajmniej przyjaźnie.

Karmnik dla ptaszków z kawałkiem słoniny i ziarnami wywieszony na drzewie przy Moście Gdańskim

Zaplanowałam jeden dzień włóczenia się po mieście. W pierwszej kolejności planowałam odwiedzić Stare Powązki. Bardzo lubię spacery po starych cmentarzach (pisałam o tym tutaj oraz migawki z cmentarza pokazywałam w postach ze Stambułu), ale Powązki to również miejsce gdzie pochowani są moi Dziadkowie i dwie pary Pradziadków. Zawsze z dumą patrzę na tablicę przy wejściu gdzie znajduje się lista ważnych dla miasta mieszkańców, pochowanych na tym cmentarzu. Na liście znajduje się również jeden z moich Pradziadków. Był architektem, który pozostawi po sobie wiele wspaniałych budowli, w tym niemałą liczbę kościołów, ale nie tylko. Całkiem sporo Jego dzieł znajduje się w stolicy i w Konstancinie.

Te stare groby mają duszę, wywołują niesamowite emocje. Współczesne cmentarze są nudne i przewidywalne, a sztuki się na nich nie uświadczy. Na Powązkach każdy grób, grobowiec czy rzeźba są wyjątkowym dziełem sztuki, spersonalizowanym, z przesłaniem. Godzinami mogłabym się włóczyć alejkami wśród starych mogił.

Spacer po Powązkach zajął mi sporo czasu. Ale atrakcji w tym dniu miało być więcej.

Brat namówił mnie abym zajrzała po zmierzchu do Wilanowa. Zimą odbywają się tam pokazy światła i dźwięku, a dla najmłodszych zbudowano labirynt świetlny rodem z Alicji z Krainy Czarów. Wielu maluchów biegało zachwyconych wśród postaci z bajki.

Dzień zakończyłam w Teatrze Polonia, podziwiając kunszt aktorski Jerzego Sturha – wyraźnie wrócił do formy po ciężkiej chorobie, niestety nie przekonałam się do Krystyny Jandy. Nigdy nie potrafiłam docenić talentu, który podobno posiada – ja go nie zauważam, dla mnie każda Jej rola jest powieleniem dokładnie tych samych gestów, tej samej mimiki, tego samego tembru głosu, nie ma w nich niczego nowego, jest przewidywalna i nudna. Ale i tak uważam, że dzień zakończyłam perfekcyjnie.

Warszawa nie należy do moich ulubionych miast, choć i tak nie jest już tak jak jeszcze niedawno, kiedy mówiłam, że Warszawy nie lubię i jest okropna (nie przeszkadzało mi to, że moja rodzina własnie z tego miasta pochodzi). Mimo, że sama mieszkam w dużym mieście stolica bardzo mnie męczy. Brakuje mi w niej ładu urbanistycznego, przychylności dla piechurów (lubię łazić i tak poznawać odwiedzane miasta, a Warszawa nie jest takim osobom przyjazna), kierowcy w ostatnich latach trochę zmienili swoje nawyki (jeszcze kilka lat temu byłam częstym gościem), tylko dwa razy w ciągu dnia omal nie zostałam rozjechana na przejściu dla pieszych na zielonym świetle ;) kiedyś każde przejście przez ulicę groziło kalectwem. 

Jest jednak coś czego bardzo zazdroszczę Warszawie. To komunikacja miejska. Bardzo rozbudowana, PUNKTUALNA, o dużej liczbie kursów. Mogę tylko powzdychać z zazdrością.