Zupa z cukinii, kukurydzy i pomidorów – ZnP*

Kozaczka gipsowego się pozbyłam, całe szczęście bo w te tropikalne upały, noszenie go było bardzo uciążliwe. Ale myliłam się myśląc, że po zdjęciu gipsu będę śmigać bez problemu. Noga wcale nie jest tak sprawna jak mi się wydawało, a poza tym cały czas brzydko puchnie. Więc radość połowiczna. Na szczęście mój lekarz, który wystawiał zwolnienie przewidział sytuację i do środy daję nodze odpocząć i dojść do siebie.

Pięć dni niemal całkowicie przeleżałam pokotem, ale wcale się nie nudziłam. Dokładnie zaplanowałam nasze letnie wakacje – choć te zaplanowane już były dwa lata temu. Wyszukałam wszystko co warto zobaczyć, porobiłam notatki, zamówiłam brakującą mapę i teraz tylko poczekać 3 tygodnie aby wyruszyć w drogę. Świętowałam swoje urodziny i rocznicę ślubu w jednym ;) , choć romantyczna kolacja w restauracji musiała zostać na razie odłożona.

No i najważniejsze, klamka zapadła co do zimowych wakacji. Kupiliśmy bilety lotnicze na luty do Bangkoku. Ale nie Tajlandia jest naszym celem. Potwornie napaliłam się na Kambodżę i to ona jest naszym marzeniem. Nie ukrywam, że boję się tego wyjazdu, bo to nasz „pierwszy raz” tak daleko, tak egzotycznie, bez pomocy, całkiem sami skazani wyłącznie na własne siły. W podjęciu ostatecznej decyzji bardzo pomogła nam Ania, która z anielską cierpliwością rozwiewała moje wątpliwości i udzielała rad jak zabrać się za planowanie i przygotowania. Ale strach to jedno uczucie, a oczekiwanie na wielką przygodę to drugie, dużo silniejsze i mocno motywujące do działania.

Dlaczego Kambodża???

Tak do końca to nie wiem, ale może dlatego, że Jacek Pałkiewicz tak pięknie pisał o tym kraju, może dlatego, że zdjęcia świątyń ukrytych w dżungli tak bardzo fascynują swą tajemniczością. Może dlatego, że to blisko Wietnamu, który wywarł na nas tak duże wrażenie, a może też dlatego, że jeszcze można poczuć Azję, która nie jest całkiem cywilizowana i skomercjalizowana? Może tragiczna historia narodu odegrała też swoją rolę?

A może wszystkie te czynniki po trosze spowodowały, że tam planujemy się dostać i chłonąć egzotykę bez pomocy biura podróży czy innych osób.

Ale zimowe wakacje jeszcze bardzo daleko przed nami, więc pora wrócić do tego co tu i teraz.

Kiedy leżałam z nogą w gipsie bardzo brakowało mi tego codziennego krzątania się po kuchni, Panowie dwoili się i troili, ale obowiązki nie pozwalały im na gotowanie codziennych obiadów, dlatego w środę postanowiłam jednak jakoś sobie poradzić i zrobić obiad. Warunkiem było to, że potrawy muszą być łatwe i szybkie w przygotowaniu. Powstała tak zupa z cukinii, kukurydzy i pomidorów.

Bardzo dobra zupa J

Zupa z cukinii, kukurydzy i pomidorów

2 młode cukinie

1 cebula

2 ząbki czosnku

1 szklanka ziaren kukurydzy (najlepiej świeżej, ale ja użyłam z puszki i wyszło pysznie)

1 puszka krojonych pomidorów (albo stosowna ilość dojrzałych na słońcu świeżych pomidorów)

1 ½ l bulionu

3 łyżki oliwy z oliwek

sól, pieprz

świeża bazylia (do zdjęć o niej zupełnie zapomniałam)

Na połowie oliwy przesmażyć cebulę pokrojoną w kosteczkę, pod koniec smażenia dodać zgnieciony czosnek. Przesmażone warzywa wrzucić do garnka, dodać kukurydzę, bulion i całość gotować przez około kwadrans. Cukinię pokroić w półplasterki, podsmażyć na pozostałej oliwie, wrzucić do gotującej się zupy, gotować przez kolejne 5 minut. Odstawić na kwadrans do lekkiego przestygnięcia. Po tym czasie połowę zupy zmiksować, dodać do pozostałej, doprawić solą, pieprze, dodać posiekane liście bazylii i podawać.

Smacznego!!!

Jeszcze się trochę polenię, choć już dzisiaj zaczęłam porządki w szafkach kuchennych i pewnie na tym nie poprzestanę, pod warunkiem, że noga mi pozwoli.

Miłego poniedziałku wszystkim, życzę.

Ps. A gdyby ktoś miał ochotę pooglądać jak światło słoneczne przedwieczorną porą operuje w moim ogrodzie z łąką J to zapraszam do Megi, która wyjątkowo pięknie pokazuje rośliny i przyrodę.