Kambodża – kreowanie rzeczywistości

Podobno istnieje khmerskie powiedzenie „Gdy wyruszysz do Angkoru, nie wrócisz sobą” (cytat z książki J. Pałkiewicza). Ja wróciłam inna, bogatsza o kolejne doświadczenia, po kolejnej lekcji pokory.

Kreowanie rzeczywistości?

Nie, żeby Khmerzy kreowali rzeczywistość, to ja pisząc swoją relację z podróży będę kreowała wizję Kambodży jaka utworzyła się w moje głowie.

Nie potrafię i nie chcę zamieszczać postów, które uzurpowałyby sobie prawo do obiektywnej oceny tego kraju. Moja relacja ma być subiektywna, płynąca z mojego serca, taka aby oddawała to co czuję myśląc o minionych dwóch tygodniach i o tym czego tam doświadczyliśmy. Pokażę zdjęcia takie, które pokazują moje widzenie Azji, nie zamierzam ani ich cenzurować, ani upiększać. To będzie wyłącznie moja kreacja kambodżańskiej rzeczywistości.

Ze wspomnianej książki Jacka Pałkiewicza „Angkor” pochodzi cytat, który chyba powinnam zamieścić sobie jako motto:

„Podróżować, to znaczy odkrywać nowe krajobrazy, poznawać ludzi, doświadczać bogactwa nowych realiów i na miarę możliwości nowych wartości przydatnych w naszym życiu. Podróże uświadamiają nam, że istnieje na świecie rzeczywistość rozleglejsza od tej, która nas otacza”

Ja dodałabym od siebie, że uczy nas pokory do świata i innej rzeczywistości, oraz powinna oduczać oceniania jako podstawowej formy poznawania.

Zastanawiając się jak zacząć doszłam do wniosku, że o moich reakcjach na dane miejsce decydują ludzie, którzy te miejsca tworzą. Tak było na Cabo Verde, gdzie piękno mieszkańców, ich trud codziennego życia wywarły na mnie największe wrażenie, czułam szacunek do Nich, tak jest w Niemczech, gdzie mimo wielu wspaniałych miejsc do zwiedzania nie czuję się najlepiej, w przeciwieństwie do Francji, gdzie czuję się jak u siebie.

W Kambodży czułam się wspaniale.

Khmerzy są młodymi (średnia wieku społeczeństwa to 22 lata) uśmiechniętymi i emanującymi dobrymi emocjami ludźmi. Ludźmi otwartymi i bardzo życzliwymi. Czułam się nie tylko dobrze, ale i bezpiecznie, mimo licznych ostrzeżeń, że trzeba pilnować swoich rzeczy bo często dochodzi do kradzieży, ale tak jest przecież wszędzie. Ja najwięcej kradzieży doświadczyłam we Włoszech (3 razy zostaliśmy tam okradzeni, a właściwie mój Tato został okradziony) raz w Hiszpanii. Trzeba się z tym liczyć i starać nie kusić losu. Tu nic złego nas nie spotkało i nawet chodzenie po zmroku poza utartymi turystycznymi szlakami nie wywoływało w nas lęku.

Kiedy czytałam o Kambodży dotarło do mnie jak często myślimy stereotypami. Skoro jest to teraz tak słabo rozwinięty kraj to pewnie i w zamierzchłych czasach taki był. A historia wyraźnie pokazuje, że kiedy My jako państwo jeszcze nie istnieliśmy Khmerzy byli wysoko rozwiniętym społeczeństwem, potężnym w swoim rejonie świata.

Niestety los nie był dla Nich łaskawy. Najpierw wojny z sąsiadami, którzy systematycznie napadali na Nich i podbijali (obecna Tajlandia i Wietnam), potem przyszły czasy kolonialne i przejęcie przez Francję. Kiedy wydawałoby się, że mogą znów stać się potęgą w tym rejonie świata „zafundowali” sobie najpierw rządy Lon Nola a potem 4 lata eksterminacji i kaźni zgotowanej przez Pol Pota i Czerwonych Khmerów. Osobiście nie potrafię jedynie ocenić ich króla Sihanouka, czy był w ich historii postacią pozytywną czy negatywną. Dla mnie jednak raczej negatywną, ale Oni bardzo Go cenią, czyli moje poznanie historii Kambodży jest jednak bardzo powierzchowne i proszę nie traktować moich wypowiedzi jako pewnych naukowo.

Dziś kraj wyraźnie się odradza, nie rozdrapuje ran a patrzy w przyszłość, która mam nadzieję będzie już tylko lepsza. Zasługują na to.

I nawet jeśli ktoś powie – Kambodża to miejsce gdzie panuje bieda, brud i smród, ma trochę racji, ale ja poza tym widzę jak Ci ludzie ciężko pracuję aby poprawić byt swój i swoich dzieci. W ich oczach nie ma beznadziei, jest za to optymizm i patrzenie w przyszłość. Nie ma trwania, jest działanie.

Czyż u nas nie walają się sterty śmieci wyrzucone do lasu czy przydrożnego rowu? Czy u nas ludzie nie cierpią biedy?

Jedyne co jest dla mnie bardzo trudne w podróżach do krajów tak odmiennych kulturowo, to stosunek do zwierząt. Kiedy patrzę na zabiedzone psy czy koty (tych w Kambodży spotkałam bardzo niewiele i niemal wszystkie miały uszkodzony ogonek) włącza mi się sygnał alarmowy w moim sercu i głowie. Kiedy widziałam setki malutkich ptaszków zamkniętych w niewielkich klatkach dla uciechy turystów, którzy mogą wykupić wolność dla nich (ptaszki są szkolone i po jakimś czasie same wracają do klatki) serce mnie bolało. Musiałam nauczyć się wyłączać w takich sytuacjach myślenie, serca się nie da, bo bez tego nie byłabym w stanie podróżować i poznawać nowych miejsc.

Macie ochotę na więcej??? Na konkrety i oczywiście na Angkor????