Historia zatoczyła koło :(

Od 4 listopada Malusia znów mieszka w mojej piwnicy L

Ci, którzy czytają mojego bloga od dłuższego czasu, mają szansę pamiętać Jej dramatyczne losy. W kilku zdaniach przypomnę, kim jest Malusia.

4 listopada ubiegłego roku złapałam na prośbę karmicielki wycieńczoną kotkę w tak złym stanie, że nie było wiadomo, czy przeżyje. Walka o życie, późniejsze leczenie i rekonwalescencja trwały mniej więcej 3 miesiące. Została wysterylizowana, zaszczepiona i zaczęła wyglądać jak kot, w przeciwieństwie do stanu, w jakim była tuż po złapaniu.

Dała się poznać jako niezwykle łagodna, ale i strachliwa koteczka. Od początku było wiadomo, że to kot samotnik idealny do spokojnego domu bez zwierząt i małych dzieci. Warunki mojej piwnicy nie pozwoliły na pełną socjalizację tej delikatnej kocinki, więc z wielką radością i wdzięcznością przyjęłam pomoc Gosianki Wrocławianki, która wzięła do siebie Malusię. To Ona szukała dla Niej domu.

Nie mam osobistego doświadczenia w poszukiwaniu domów, jednak praca dla Fundacji Kocie Życie nauczyła mnie jednego – koty to nie towar szybko psujący się i czasem trzeba poświęcić więcej czasu aby dom, który znajdujemy, był tym właściwym.

Gosianka dom znalazła i konsultowała ze mną oddanie tam Malusi. Miałam wówczas spore wątpliwości, z którymi nie zgodziła się Gosianka i nie wzięła ich pod uwagę. Uznałam, że skoro nie mam stałego kontaktu z Malusią to jest możliwe, ze mylę się w ocenie.

Tak bardzo cieszyłam się, że ktoś chce pokochać Malusię. Podziwiam Magdę i jestem Jej wdzięczna za tę próbę. Wiem, że miała dobre intencje. Niestety to nie wystarczyło, aby los Malusi odmienił się na dobre. Malusia trafiła do domu z energicznym Kocurkiem, który tak stresował ją swoim zachowaniem- nie agresywnym, ale typowym dla młodego kota- że po kilku miesiącach zapadła decyzja o zmianie domku. Malusia trafiła do osoby, która dobrze Ją znała, bo opiekowała się Nią podczas nieobecności Magdy. Jednak po dobrym początku nastąpiła powtórka z rozrywki. Malusia tak bardzo zaczęła się stresować obecnością innej kotki w domu, że zaczęła sikać pod siebie. W tej sytuacji decyzja mogła być tylko jedna – Malusia musi stamtąd odejść. I tak historia zatoczyła koło i 4 listopada, po 9 miesiącach, kicia znów znalazła się w mojej piwnicy. Na początku intensywnie zajęłam się Jej zdrowiem – na wszelki wypadek sprawdziliśmy nerki (posikiwania) i wątrobę, aby wiedzieć, w jakim stanie jest koteczka. Okazało się, że wszystko jest w idealnym porządku z wyjątkiem dziąseł i jednego ząbka, które będą wymagały solidnej interwencji. Objawiało się to kłopotami z jedzeniem, nawet mokrej karmy, co zauważyłam już po dobie pobytu Malusi w mojej piwnicy. Teraz jest już lepiej. Dostaje leki, a w piątek zostanie poddana zabiegowi.

Kiedy dojdzie już do siebie, znów będzie szukać domu. Wiem, że to nie będzie łatwe, o ile w ogóle możliwe. Warunki są jasne – żadnych zwierząt i dzieci w domu, a ludzie ją adoptujący muszą liczyć się z tym, że sama Malusia nie będzie wykazywała inicjatywy w kontaktach z ludźmi. Kocha być głaskana, robi baranki, miesi chlebek na sam widok człowieka, ale równocześnie odczuwa lęk przed wykazaniem inicjatywy, jest wycofana ale równocześnie bardzo kochana. Nie ma w niej nawet cienia agresji.

Będę niezwykle cierpliwa. Staram się tak urządzić piwnicę, aby móc trzymać Ją poza klatką. Będzie tam mieszkać, aż znajdzie się odpowiedni dom dla Niej. Nie jest to Ritz czy Hilton, ale dach nad głową, 12 metrów kwadratowych, jedzenie i uwaga kochającego Ją człowieka. Niestety ma to jeden niekorzystny skutek uboczny – muszę na ten czas zamknąć mój undergroundowy szpitalik koci.

Może znacie kogoś, kto chciałby dać szansę tej wrażliwej istotce po ciężkich przejściach?