Maleństwo szaleje – vindaloo wołowe z ryżem imbirowo – cytrynowym

Migrena to straszna przypadłość. Czasem jak mnie dopadnie zostaję wyłączona z życia na wiele godzin a czasem nawet dwa lub trzy dni. Ostatni atak dopadł mnie kiedy Maleństwo siedziało w domu i nie miało specjalnych planów. Postanowił wykorzystać wolną kuchnię i poszaleć kulinarnie. Sam wybrał potrawę do przygotowania (ja o niej nigdy wcześniej nie słyszałam) wybrał dodatki. Zrobił listę zakupów (jedyna moja konsultacja polegała na tym, że powiedziałam, które przyprawy ma w domu i gdzie je znajdzie), zrobił zakupy i zabrał się za gotowanie. Lepiej abyście nie wiedzieli ile czasu zajęło Mu szykowanie wszystkiego, bo przepis odrzucilibyście jako bardzo czasochłonny ;) ale normalny gotujący na co dzień człowiek jest w stanie w godzinkę z małym okładem zrobić pyszny obiad. Przepisy pochodzą z książki kucharskiej Jamiego Oliviera „Każdy może gotować”.

Vindaloo wołowe

2 średnie cebule

4 ząbki czosnku

1-2 papryczki chilli

kawałek imbiru (wielkości kciuka)

pęczek kolendry

4 dojrzałe pomidory (u nas puszka krojonych pomidorów)

olej arachidowy

kawałek masła

800 g wołowiny pokrojonej w kostkę jak na gulasz

porcja sosu vindaloo (patrz poniżej)

sól, świeżo zmielony pieprz

6 łyżek octu balsamicznego

1 łyżka płynnego miodu

200g jogurtu naturalnego (do podania)

1 cytryna

Sos vindaloo

2 ząbki czosnku

kawałek imbiru (wielkości kciuka)

4 suszone papryczki chilli (u nas 2 łyżeczki płatków z chilli)

1 łyżeczka kurkumy

½ łyżeczki soli

3 łyżki oleju arachidowego

2 łyżki przecieru pomidorowego

2 świeże papryczki chilli

pęczek kolendry

przyprawy do uprażenia: 1 łyżeczka ziaren pieprzu, 4 goździki, 2 łyżeczki nasion kolendry

2 łyżeczki nasion kopru włoskiego (pominięte)

1 łyżeczka nasion kozieradki (pominięte)

Na suchej i rozgrzanej patelni uprażyć nasiona potrzebne do przygotowania sosu. Kiedy po kilku minutach rozgrzeją się i zaczną pięknie pachnieć, patelnię zdjąć z ognia, nasiona wystudzić a zimne wrzucić do moździerza albo melaksera ( u nas melakser). Rozdrobnić je na pył. Do przypraw dodać pozostałe składniki i zmiksować na gładką pastę.

Cebulę, imbir, czosnek i papryczki chilli (dobrze jest pozbawić je nasionek, chyba że ktoś lubi dania ekstremalnie ostre) pokroić w plasterki. Z kolendry oberwać listki i pozostawić do przybrania dania (niestety Maleństwo nie kupiło kolendry i musieliśmy się obejść bez niej). Na patelni rozgrzać olej i masło, wrzucić cebulę, czosnek, imbir, papryczki i gałązki kolendru. Całość smażyć przez około 10 minut do zezłocenia się cebuli. Następnie wrzucić mięso i sos vindaloo. Dokładnie wymieszać. Dodać sól i pieprz, następnie miód, ocet, pomidory i ok. 400 ml wody (tyle aby mięso było przykryte sosem), wymieszać i dusić pod przykryciem przez ok. 45 minut aż mięso będzie miękkie. W razie potrzeby uzupełniać wodę. Gotowe danie podawać z ryżem (dowolnie przygotowanym), jogurtem naturalnym (łagodzi ostrość dania), posypać listkami kolendry i cząstkami cytryny.

Smacznego!!!

Do tego pełnego smaku i aromatów dania maleństwo przygotowało w bardzo prosty sposób pyszny ryż. Nie sądziłam, że tak skomponowane składniki dadzą tak pyszny dodatek.

350 g suchego ryżu (ugotowanego podczas duszenia się mięsa)

Ryż imbirowo – cytrynowy z kurkumą

1 cytryna

2 ½ cm kawałek imbiru

1 czubata łyżeczka kurkumy

olej, kawałek masła

sól, pieprz

Cytrynę dokładnie wyszorować otrzeć z niej cała skórkę, a z owocu wycisnąć sok. Obrany imbir utrzeć na tarce. Na patelni rozgrzać olej i masło, wrzucić skórkę z cytryny, utarty imbir, kurkumę i dodać sok z cytryny. Całość smażyć przez chwilę mieszając, a następnie dodać ugotowany ryż, wymieszać i smażyć przez kilka minut mieszając. Na końcu doprawić sola i pieprzem. Podawać gorący.

Smacznego!!!

Kiedy w końcu danie wylądowało wieczorkiem na stole czułam się na tyle już dobrze, że byłam w stanie docenić jego walory smakowe. Było bardzo ostre, ale i bardzo pyszne.

Maleństwo jesteś wspaniały!!!!

Ps. Moje kociszcza niestety uznały status „paktu o nieagresji” za status quo i nic w ich stosunkach się nie zmienia, poza ostrą walką o miejsce na moich kolanach – kto pierwszy ten lepszy a drugi zachowuje się jak chodzący wyrzut sumienia, chyba powinnam sobie kolana sklonować, albo w depresję popadnę z powodu wielkiego nieszczęścia kociego.