Zupa na poniedziałek – zupa cytrynowa i dokocenia cd.

Miała dzisiaj być tajska zupa z kurczakiem, ale co się odwlecze to nie uciecze. Mam nastrój właśnie taki jak zupa cytrynowa – lekko kwaśny i leciutko słodki. A to za sprawą moich dwóch kocich Panienek. Ale o tym na końcu J

Zostaje rosół z obiadu i mamy dość nieśmiertelnej pomidorowej? Rozwiązaniem problemu jest zupa cytrynowa. Nie dość, że błyskawiczna w wykonaniu to jeszcze pyszna i orzeźwiająca w smaku. Zima to czas cytrusów. Właśnie teraz są najdojrzalsze i najsmaczniejsze więc warto to wykorzystać, choć ta zupa doskonale smakuje przez cały rok.

Zupa cytrynowa

1 ½ - 2 l rosołu (najlepiej drobiowego)

1 cytryna

1 łyżka mąki

¼ l śmietany

2 łyżeczki cukru

sól, pieprz

ryż ugotowany na sypko

natka pietruszki

Cytrynę dokładnie wyszorować, otrzeć około ½ łyżeczki skórki, rozkroić na połówki i wycisnąć z nich sok. Do gotującego się rosołu wlać sok z cytryny (najlepiej wlewać go stopniowo i sprawdzać stopień kwaśności zupy, aby nie przesadzić, cytryna cytrynie nie jest równa), dodać otartą skórkę i zagotować. W miseczce dokładnie rozrobić mąkę ze śmietaną, zahartować gotującą się zupą (wlać kilka łyżek gorącego płynu i dokładnie wymieszać), wlać do garnka z zupą, zagotować i ostatecznie doprawić solą, pieprzem i cukrem.

Podawać z ryżem ugotowanym osobno, posypać natką pietruszki. Jak ktoś lubi, można dodatkowo udekorować talerz plasterkiem cytryny.

Smacznego!!!

A teraz wieści z placu kocio – kociego.

Słodko - kwaśno, bo idzie wszystko w dobrym kierunku a kwaśno bo następuje to powoli. Po 4 dniach od zapoznania Panienek miłości jeszcze nie ma, ale i łapoczynów ani razu nie było.

Po pierwszych bardzo trudnych chwilach i po następnych trochę lepszych mogę stwierdzić, że wszystko idzie w dobrym kierunku, choć czasu jeszcze sporo nam potrzeba. Bunia ma swoje lepsze i gorsze dni, ale generalnie jeśli nawet syczy na Małą to bardziej dla zasady niż z powodu faktycznej złości. Przełomem w stosunkach kocio – kocich i Bunio – moich (była na mnie wściekła do tego stopnia, że warczała również na mnie) był wieczór w czasie którego przy Filonce wlazła na moje kolana, dała mi się głaskać, spojrzała z politowaniem na Małą i zasnęła sobie spokojnie. Od tamtej chwili chyba zrozumiała, że dla Niej niewiele się zmienia, mojej miłości nie straciła. Jeszcze nie potrafią razem się bawić, ale ciekawskie obwąchiwanie się i obserwowanie zachodzi przy każdej okazji.

Takim potwierdzeniem, że wszystko idzie w dobrym kierunku jest fakt, że z każdym dniem potrafią w bliższej odległości od siebie zajadać swoje pyszności – kocie mleczko, takie cieplutkie to niezły rarytas dla obu.

Dziś dystans między miseczkami zmalał do kilku centymetrów a koty ustawione były obok siebie a nie naprzeciwko siebie. 

Dalsze wieści nastąpią ;)