Rocznicowo – czyli rok za Słodziakiem i Zołzowatą @

Dzisiaj przed południem minął równiutko rok jak zamieszkała z nami pewna dystyngowana Dama, której czasem odbija palma, ale i wówczas potrafi zachować się z godnością. Trochę gorzej z tą godnością kiedy przy gościach spadnie zaspana z półki nad kaloryferem. Wtedy wstydzi się okrutnie swojej gapowatości i nieporadności.

Ale i tak nie potrafimy o Niej mówić i myśleć inaczej jak „Słodziak nad słodziakami”.

Kiedy próbuję ułożyć sobie w głowie ten rok, to muszę stwierdzić, że obfitował w kocie sprawy. Aklimatyzacja, zdrowie i inne perypetie nie koniecznie dotyczące Słodziaka i @.

Niestety moje przypuszczenia, że Bunia nie zaakceptuje nowego kota w domu okazały się słuszne. Początki były bardzo trudne, a złość rezydentki tak duża, że aż straciła głos od warczenia na nowego mieszkańca. Gdyby nie było to tak smutne to byłoby po prostu śmieszne. Dziś obie Kobiety z Wąsami żyją obok siebie, czasem dochodzi do konfrontacji, ale sympatii i wspólnych zabaw nie ma. Krew się nie leje (poza jednym dziabnięciem Filonki) i to już musi nam wystarczyć.

Ten rok to też ciągłe zmagania z kocimi sprawami zdrowotnymi.

Najpierw szybka operacja Filonki w związku z wyraźnie powiększającą się przepukliną pępkową. Nasza mała Dama operację i rekonwalescencję zniosła nadspodziewanie dobrze.

Tu muszę bardzo podziękować jeszcze raz W. za wzięcie w pracy wolnego w ramach „opieki nad kotem” i zajmowanie się Filonką po operacji, podczas gdy ja służbowo przebywałam poza domem.

Potem zatrucie Buni i walka o Jej życie.

To był straszny czas z nieustannym niepokojem, czy uda się Ją uratować. Filonka w tym wszystkim zachowywała się cudownie. Ma w sobie kocio – kobiecą intuicję i starała się nie denerwować Królowej Ciotki, pozwoliła Jej w spokoju dochodzić do siebie. Myślę, że to wszystko w jakiś sposób złagodziło niechęć Buni do „konkurencji”. Jednocześnie choroba zmieniła tryb życia Buni. Teraz obie moje Kobiety z Wąsami są domowymi nakolankowymi Damami. Buni początkowo trudno było pogodzić się z tą zmianą, ale teraz już przywykła  do piecuchowania.

W końcu sterylizacja Filonki.

Przeżyliśmy wszyscy koszmar. Kociczka po zabiegu bardzo wymiotowała, nic nie jadła, nic nie piła, odwadniała się i w ogóle bardzo źle zniosła narkozę. Co się bidulka nacierpiała to niestety tylko Ona wie. Ale mamy to za sobą i wierzymy, że teraz już tylko szczepienia i obcinanie pazurków ją czekają u weta..

Kolejna sprawa, która pochłaniała nasz czas i energię to walka z Filonką o jedzenie.

Nigdy nie widziałam kota, który tak bardzo odczuwałby niechęć do jedzenia i picia a na dodatek był tak płochliwy podczas posiłków. Na szczęście sprawdziły się słowa weterynarza, który powiedział, że w kilka miesięcy po sterylizacji koteczka powinna zacząć mieć jakiś apetyt i kłopoty z karmieniem powinny się skończyć lub przynajmniej wyraźnie zmniejszyć.

Nie skończyły się, tym bardziej, że królowa Ciotka bardzo pilnuje aby Filonka nie miła nic w swojej miseczce. Dlatego każda porcja serwowana naszej Młodej Damie musi być wydzielana a potem sprzątana przed Królową Ciotką ;)  ale już nie umieram z niepokoju, że zagłodzi się na śmierć.

Z innych kocich zdarzeń połamana łapka mojej pracowej koteczki Misi. Leczenie, pozyskiwanie środków na leczenie i opieka nad bidulką pochłonęły sporo energii. Dziś cieszę się codziennym widokiem Misi w pełni sprawnej, w doskonałej formie na posterunku ochroniarskim. Czuję ciepło na sercu kiedy pomyślę, że tyle osób wsparło Jej leczenie.

Ale tyle już napisałam a najważniejszego jeszcze tu nie ma.

Filonka jest cudownym delikatnym i subtelnym kotem, którego nie sposób nie pokochać. Kiedy patrzę na Nią myślę sobie, że w czepku się urodziłam, bo mam okazję być „najważniejszą osobą” w czyimś życiu. Maleństwo jest już dorosłe i moja rola jest już inna, nie tak istotna jak kiedyś. Bunia ma na tyle niezależny charakter i mimo, iż czułam Jej przywiązanie do mnie nigdy nie miałam wrażenia, że cały Jej świat kręci się wokół mnie i mojej miłości do Niej. Zupełnie inaczej jest z Filonką. Jej całym światem, niezmiennie ciekawym i zadziwiającym, o czym mówi Jej spojrzenie, jest nasz dom i wszyscy domownicy, nawet Bunia.

To cudowne uczucie a równocześnie wielka, jakże słodka odpowiedzialność. Przecież nie mogę zawieść tak kochanej istoty.