Cabo Verde cz.1 – skarb wysp?

Posty opublikuję już po powrocie do Polski, ale piszę je na Wyspach Zielonego Przylądka, bo teraz wszystkie wrażenia są najświeższe, niezmącone domową codziennością. Jest godzina osiemnasta, siedzę na tarasiku domku przy plaży, słońce powoli zaczyna zachodzić a ja próbuję uporządkować to co zdarzyło się przez ostatni tydzień. Właściwie powinnam zacząć od najważniejszego hasła, które charakteryzuje Wyspy „No stress”, ale dziś nie to wdaje mi się najważniejsze. Kiedy zastanawiam się co było najsilniejszym doświadczeniem ostatnich dni to od razu na myśl przychodzi jedno – ludzie, Caboverdyjczycy. Największym skarbem tego miejsca są Jego mieszkańcy.

Na wyspach przed odkryciem nie było żadnej rdzennej ludności. Pierwsi zamieszkali tu Portugalczycy (w XVIII wieku), którzy przez około 100 lat trudnili się handlem niewolnikami (XIX wiek). Z Afryki sprowadzano na Wyspy tych, których potem sprzedawano dalej. Część z nich jednak na miejscu pozostała, zaczęła mieszać się z kolonizatorami i tym sposobem powstał wyjątkowy Miks rasowy. Caboverdyjczycy sami o sobie mówią Miks, choć oficjalnie mówi się o Nich Kreole. W zależności od wyspy można zobaczyć ludzi o kolorze skóry tak czarnym, że trudno w taki kolor uwierzyć, a na innych są i tacy co skórę mają czarną, ale włosy jasne choć skręcone jak typowe włosy mieszkańców Afryki. Muszę stwierdzić, że mieszanka jest niezwykle udana i ludzie tutaj są wyjątkowej urody, a dzieci po prostu wyjątkowo piękne. I to właśnie im chciałabym poświęcić ten wpis. Nie tylko uroda ludzi zniewala, ale i ich przyjazne nastawienie do innych i życzliwość.

Średnia wieku na Wyspach to około 23 - 24 lata a średnia długość życia to około 71 lat. Łatwo sobie policzyć, że dzieci musi być proporcjonalnie sporo. Widoczne są wszędzie. Szkół jest całkiem dużo. Dzieci, poubierane w szkolne mundurki, dowożone są do nich autobusami, minibusami, albo wędrują na piechotę. Zawsze uśmiechnięte i bardzo przyjaźnie nastawione do turystów. Dopiero tutaj odczułam wielką przyjemność fotografowania ludzi, którzy nie tylko nie bronią się przed tym, ale nawet z przyjemnością pozują, zwłaszcza dzieci.

Ale żeby nie było tak dobrze, te same dzieci, które mają możliwość chodzenia do szkoły (co wcale nie jest częstym zjawiskiem w krajach afrykańskich) równocześnie uczestniczą w codziennym, niezwykle trudnym życiu. Mimo swego młodego wieku i niewielkiej ilości siły wielu z nich chodzi każdego dnia, czasem po kilka kilometrów, po wodę, która na wyspach jest towarem nie tylko deficytowym, ale wręcz towarem na wagę złota (wrócę jeszcze do tego tematu przy innej okazji).

Jak wszystkie dzieci na zabawę znajdują czas bez problemów. Gra w piłkę nożną, mimo, że najczęściej na boso, jest chyba najczęstszą zabawą chłopców, dziewczynki bawią się w dom, we fryzjera – niczym się nie różnią od nas z dzieciństwa. 

Prawda, że wszyscy są piękni??? Rodzice są z nich bardzo dumni, zwłaszcza Tatusiowie :)

Zakochałam się bez pamięci w tych pięknych dzieciach i wspaniałych ludziach